จนเมื่อปี  พ.ศ. 2543  หนังสือพิมพ์หลายฉบับในเมืองไทย  ลงข่าวได้พบทายาทรุ่นที่  7  ของพระนางมะห์สุหรีเป้นที่เรียบร้อยแล้วที่จังหวัดภูเก็ต  คือ  เด็กหญิงศิรินทรา  ยายี (น้องเมย์) หรืออาอีซะห์  อายุ 14 ในขณะนั้น  ทางการมาเลเซีย  จึงได้เชิยครอบครัวของน้องเมย์ไปเยือนเกาะลังกาวีและทำพิธีถอนคำสาบดังกล่าวข้างต้น  เพื่อให้ลังกาวีได้พบกับฟ้าใหม่  มีความเจริญรุ่งเรืองนับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา  ชาวลังกาวี จึงเชื่อว่าห้วงเวลาแห่งคำสาบนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว ดร. มหาเธร์  นายกรัฐมนตรีคนที่ 4 ของมาเลเซียในสมัยนั้นไม่รอช้า  จึงได้ทุ่มงบประมาณเพื่อพัฒนาเกาะลังกาวีให้ทัดเทียบกับดินแดนส่วนอื่นของมาเลเซีย  ประจวบเหมาะกับตัวท่านเองนั้นเป็นคนอลอร์  สตาร์ (Alor  star )  รัฐเคดะห์โดยกำเนิด  จึงเหมือนกับการพัฒนาบ้านเก่า โดยเฉพาะหลังจากท่านก้าวลงจากตำแหน่ง  จึงมีเวลามาพัฒนาเมืองแห่งนี้และเมืองอลอร์  สตาร์  ไดเสะดวกยิ่งขึ้น ยุทธศาสตร์ในการพัฒนาเกาะลังกาวี คือ กำหนดให้เกาะแห่งนี้เป็นเกาะสวรรค์ของการท่องเที่ยว  โดยการกำหนดให้เป็นเมืองท่าปลอดภาษี  สร้างสนามบินนานาชาติ  สร้างสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นมาและพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติให้เป็นการท่องเที่ยว  ให้เป็นการท่องเที่ยวแบบอุทยานธรณี หรือ Geopark  เพราะพื้นที่ในหมู่เกาะลังกาวีนั้นอุดมไปด้วยภูเขา  ถ้ำ  ป่าไม้  และแก่ง ชีวิตสัตว์ในธรรมชาติ และวิธีชีวิตวัฒนธรรมดั้งเดิมของผู้คน พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นภูเขาหินปูนกับที่ราบ  แม้จะรายล้อมด้วยทะเล  แต่ก็มีชายหาดพอที่จะเล่นน้ำได้อยู่ทางชายฝั่งตะวันออกเท่านั้น  สถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติของเกาะลังกาวีจึงอยู่ตามเกาะต่างๆ อย่างการล่องเรือไปชมการให้อาหารนกอินทรีย์ที่เกาะสิงา  เบซาร์  ไปเล่นน้ำที่ทะเลสาบตาสิก  ดายัง  บันติง  บนเกาะดายัง  บันติง  ที่เชื่อว่าหญิงมีบุตรยาก  เมื่อได้ไปเล่นหรือดื่มน้ำที่ทะเลสาบแห่งนี้แล้วจะทำให้มีบุตรได้  จริงเท็จอย่างไร  แล้วแต่จะพิจารณา  คนไทยจึงเรียกทะเลสาบแห่งนี้ว่า  “ทะเลสาบนางท้อง” ดร. มหาเธร์  ได้กำหนดนโยบายการพัฒนาเกาะลังกาวีไว้คร่าวๆว่า  “นับจากนี้อีกสิบปีเกาะลังกาวีจะต้องได้รับการพัฒนาทัดเทียบเกาะภูเก็ต และใช้เวลาหลังจากนั้นอีกสิบปีต้องล้ำหน้ากว่าสิงคโปร์”